Η αρχαία ελληνική μουσική έχει δημιουργήσει από καιρό ένα αινιγματισμό.
Ωστόσο, η μουσική ήταν πανταχού παρούσα στην κλασική Ελλάδα, με το μεγαλύτερο μέρος της ποίησης από το 750 π.Χ. έως το 350 π.Χ. – τα τραγούδια του Ομήρου και άλλων – συνθέτουν και ερμηνεύονται ως τραγουδισμένη μουσική.
Τα λογοτεχνικά κείμενα παρέχουν άφθονες και ιδιαίτερα συγκεκριμένες λεπτομέρειες σχετικά με τις σημειώσεις, τις κλίμακες, τα εφέ και τα όργανα που χρησιμοποιούνται.
Η λύρα ήταν ένα κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα, μαζί με το δημοφιλές aulos, δύο σωλήνες διπλού ραβδού που έπαιζαν ταυτόχρονα από έναν μόνο καλλιτέχνη έτσι ώστε να ακούγονται σαν δύο ισχυροί oboes που έπαιζαν συναυλία.
Το 1892 βρέθηκε ένα μουσικό έγγραφο χορωδίας, της τραγωδίας του Ορέστη του Ευριπίδη του 408 π.Χ.
Οι αναλύσεις του εγγράφου οδήγησαν σε εντυπωσιακές ιδέες.
Σύμφωνα με καθηγητή της Οξφόρδης η ανασυγκρότηση και η απόδοση της ελληνικής μουσικής έδειξε ότι η αρχαία ελληνική μουσική πρέπει να αναγνωριστεί ως η ρίζα της ευρωπαϊκής μουσικής παράδοσης.
Μουσικό απόσπασμα από τον Ορέστη από τον Ευριπίδη
